کــلمات يـــاريـــ م کُنـيـد...

ايـن زنجيـرهـاي کــاغـذے را، از دستـ انـم بـگشايـيد

و شب را قسمتـ م کنيد...

دستـ م را بـه سوے جمـلات هميشـہ آشنـا صيـقــ لــ بـدهيد

و سَدّ راهــ م را بـشکنيـد...

کـہ در ميان آدمـک هاے آهنيــنـ گرفـ ـتار گشــتـہ ام

و جـايــ گاه خود را گُـــم کرده ام

هر چـند ...